به گزارش نبض وطن، «سیدعباس عراقچی» درباره بخشهای مختلف کتاب خود با عنوان «قدرت مذاکره» به ویژه فصل «قدرت هوشمند» گفت: در سالگرد شهادت رئیس جمهور محترم و همراهان ایشان به ویژه دوست و برادر وزیر شهید امور خارجه شهید امیر عبداللهیان یاد و خاطره آن را گرامی میداریم و امیدواریم مسیر آغاز شده را با قوت ادامه دهیم.
وی ادامه داد: امیدوارم این کتاب در وهله اول به دانشجویان و همکارانم کمک کند چون حاصل ۴۰ سال تجربه سیاست خارجی است و در این ۴۰ سال من همچنان خودم را دانشجوی روابط بینالملل دانستم.
وی در توضیح عنوان انتخابی برای این کتاب گفت: این عنوان سه بعد دارد، قدرتی که مذاکره کنندگان به اتکای مولفه های داخل کشور از آن برخوردار هستند. این حرف زدن اگر به قدرت پشت صحنه متکی نباشد خریداری ندارد. بعد دوم عنوان کتاب به قدرتی که مذاکره کننده شخصا نیاز دارد و سابقه و مهارت و قدرت خود است، باز میگردد. قدرت سوم قدرتی است که مذاکره برای کشور تولید میکند.
وزیر خارجه در ادامه با اشاره به اینکه مذاکرهکننده باید پشتوانههایی داشته باشد، خاطرنشان کرد: این پشتوانه میتواند توان نظامی، اقتصادی؛ فرهنگی؛ رسانهای و معنایی یا علمی و فناوری باشد. برخی هم ترکیب آنها هستند و مذاکره کننده باید از این توانمندیها و مولفههای قدرت آگاه باشد تا بتواند به اتکای آنها مذاکره کند.
عراقچی ادامه داد: میدان مذاکره میدان نبرد ارادهها و استعدادها و قدرت پشت صحنه است که در مقابل صحنه به نبردی سخت تبدیل میشود.
وی درباره مولفههای قدرت در مذاکرات هستهای جاری ایران گفت: اولا مذاکره زمانی صورت میگیرد که دیگر راهها یا ناشدنی باشد یا هزینه بسیار زیادی داشته باشد، مذاکره مبتنی بر بده و بستان است و اگر کسی فکر میکند همه چیز را بگیرد و هیچ چیزی ندهد، امکان پذیر نیست و اگر کشور این قدرت را داشته باشد اساسا وارد مذاکره نمیشود.
رئیس دستگاه دیپلماسی در ادامه افزود: طرف مقابل اگر قادر به از بین بردن تاسیسات هستهای ما بود لزومی به ورود به مذاکرات نداشت. ایران به اتکای نیروهای مسلح که دشمن را از حمله نظامی ناامید کردند، آنها را به پای میز مذاکره آورده است. توان دفاعی و موشکهای ایران به مذاکره کننده قدرت میدهد چون طرف مقابل را از حمله نظامی منصرف و ناامید میکند.
عراقچی افزود: اگر آمریکاییها می توانستند از طریق تحریمها ایران را به زانو درآوردند، آن را ادامه میدادند و مذاکره نمیکردند.تحریمها مردم را آزار داده اما به زانو در نیاورده است. اگر آمریکا میدانست که تا ۶ ماه دیگر میتواند با این فشار حداکثری ایران را به زانو درآورد مذاکره نمیکرد. ایجاد توانمندی در حوزه هستهای و علمی به مذاکره کننده امکان نشستن در پشت میز مذاکره را میدهد.
