به گزارش نبض وطن، با اندوهی عمیق، خبر درگذشت استاد محمود فرشچیان، نگارگر نامآشنای ایران و جهان، امروز بر صفحه دلها نشست؛ هنرمندی که نه تنها نماینده هنر اصفهان، بلکه میراث زنده هنر ایران بود.
وی شاگرد برجسته استاد عیسی بهادری در هنرستان هنرهای زیبای اصفهان بود و همانجا نخستین مشقهای خود را در عرصه نگارگری آغاز کرد؛ جایی که استعداد شگرفش، که پیشتر توسط پدرش کشف و به محضر استاد میرزا آقا امامی برده شده بود، پرورده شد.
فرشچیان بعدها راهی اروپا شد و با بهرهگیری از تجربههای هنری غرب، زبان نگارگری ایران را با بیانی نو و جهانی آمیخت. حاصل این مسیر، آثاری جاودانه چون «عصر عاشورا»، «ضامن آهو»، «شمس و مولانا» و «سختترین امتحان» است؛ تابلوهایی که هر یک روایتگر عشق و زیباییشناسی ایرانیاند و امروز پرچم هنر ایران را برافراشته نگاه داشتهاند.
استاد فرشچیان در طول حیات هنری خود، همواره فرهنگ و باورهای ایران را به شیواترین و زیباترین شکل ممکن به جهان معرفی کرد و اکنون با رفتن او، باید گفت دوباره خزان بر شاخسار هنر ایران نشسته و یکی از بزرگترین گوهرهای نگارگری و عرصه هنر ایران از میان ما رفته است.
این هنرمند نامدار که سالهای پایانی عمر را در آمریکا گذراند، در وصیتنامهاش خواسته بود تا در جوار آرامگاه صائب تبریزی، شاعر بلندآوازه ایرانی به خاک سپرده شود؛ تا پیکرش در خاک زادگاهش آرام گیرد و اصفهان بار دیگر فرزند خویش را در آغوش کشد.
امروز، اصفهان در سوگ است و در انتظار؛ در سوگ از دست دادن فرزندی که با قلم و رنگ، تاریخ و ایمان را بر بوم جاودانه کرد و در انتظار لحظهای که زمین مادری، او را دوباره در بر گیرد.
فرشچیان، میراث فرهنگی زنده ایران، همه عمرش را صرف آفرینش تصاویری کرد که فراتر از رنگ و بوم، روایتگر روح ایرانی بودند. در نگاه او، نگارگری نه صرفاً هنر تصویر، که زبان جاودان فرهنگ و باور ایرانی بود؛ زبانی که با هر خط و نقش، داستانی از عشق، ایثار و زیبایی میگفت.
اصفهان در وجود او خلاصه شده بود و ایران در هنرش تبلور یافته بود و امروز، در غم از دست دادن چنین گوهر بیهمتایی، دل ایران سنگین است و چشم اصفهان بارانی.
بازگشت پیکر او به مام وطن و خاک زادگاهش، مرهمی خواهد بود بر این سوگ جانسوز؛ لحظهای که اصفهان، مادر هنر ایران، آغوش خواهد گشود و فرزند هنرمندش را دوباره در بر خواهد گرفت.