به گزارش نبض وطن، برخی پیشنهادها حتی شامل اقدامات آوانگارد برای جلوگیری از قرار گرفتن ایران تحت فصل هفتم منشور سازمان ملل است، اما تجربه تاریخی نشان میدهد هر دیدار فردی، حتی با شخصیتی مانند ترامپ، بیشتر اثر روانی و رسانهای دارد تا تغییر واقعی در سیاستهای آمریکا. دیدارهای ترامپ با رهبران کره شمالی و روسیه نمونهای روشن از محدودیت تأثیر گفتوگوهای رودررو است: امید کوتاهمدت ایجاد میکنند، اما ساختار تصمیمگیری آمریکا بدون تغییر باقی میماند.
عملکرد آمریکا مستقل از شخصیت رئیسجمهوری، محدودیتهای سختی برای ایران در حوزه هستهای، موشکی و منطقهای تعیین کرده است.
بنابراین، بدون برنامهریزی دقیق، هیچ اقدام فوری دیپلماتیک نتیجه ملموسی نخواهد داشت. تجربه تاریخی ایران، از جمله جنگ ۱۲روزه با اسرائیل، نشان میدهد اقدامات بازدارنده باید دقیق، سنجیده و با محاسبه پیامدهای کوتاهمدت و بلندمدت انجام شوند.
در این شرایط، پیشنهاد پزشکیان باید مسیر مذاکره واقعبینانهای را دنبال کند: پیشنهادی که نه به معنای تسلیم باشد و نه کشور را وارد وادی تنشهای بیحاصل کند. سفر رئیسجمهوری به نیویورک باید با طرح مشخص و محورهای روشن همراه باشد تا تحرک دیپلماتیک ایجاد کرده و اروپا و آمریکا را در موقعیتی قرار دهد که ایران بازیگر فعال دیپلماسی باشد، نه صرفاً ابزار فشار.
همزمان، ایران باید از اقدامات هیجانی پرهیز کند و همکاری حداقلی با آژانس، مدیریت روانی-اجتماعی داخلی و تقویت توان دفاعی را حفظ کند.
موفقیت دیپلماسی ایران وابسته به طراحی دقیق، هماهنگی بیندستگاهی، آمادگی دفاعی و اطلاعرسانی شفاف به مردم است تا کشور بتواند فشار بینالمللی را مدیریت کند و از مسیر واقعبینانه مذاکره عبور کند.
استاد دانشگاه و کارشناس مسائل اروپا