به گزارش نبض وطن، روزگاری نه چندان دور، زمانی که هنوز گوشیهای هوشمند، لپتاپها و شبکههای اجتماعی فراگیر نشده بودند، خبرنگاری مترادف بود با پرسشگری، دستبهقلم بودن و مسئولیتپذیری. مطبوعات در آن دوران به نقد، تحلیل و گزارش میپرداختند و مدیران نیز ناچار بودند پاسخگو باشند.
در آن سالها در گذشته کنفرانس خبری هویت داشت و تنها زمانی برگزار میشد که رویدادی بزرگ و قابل اعتنا پا به عرصه میگذاشت.
در حوزه فرهنگ اگر جشنواره یا برنامههایی مانند: شبهای ادبیات ایران و شبهای سینمای ایران برگزار میشد، آنجا بود که نشستهای خبری تولد یافت و معنا پیدا میکرد. چرا که تولیدکنندگان اصلی، هنرمندان خالق اثر و برگزارکنندگان رویداد، خودشان در برابر پرسشهای رسانهها قرار میگرفتند و صدای اصلی محتوا از زبان صاحبان اثر به جامعه منتقل میشد.
در آن دوران، خبرهای حاصل از نشستها به سرعت در مطبوعات بازتاب مییافت و همان انتشار در روزنامهها، به نشست خبری معنا میبخشید. بهطوری که خوانندگان به دنبال خرید روزنامه بودند، روزنامهها در دکهها به سرعت تمام میشد و حتی یافتن برخی نشریات دشوار بود.
همین اشتیاق عمومی نشان میداد که رسانهها نزد مردم جایگاه واقعی دارند. مطبوعات تولید محتوا میکردند، گفتوگو و تحلیل ارائه میدادند و به همین دلیل معتبر و مورد اعتماد جامعه بودند.
امروز اما شرایط دگرگون شده است؛ هر برنامه کوچک یا بزرگ، با نشست خبری، کنفرانس مطبوعاتی و اخبار سفارشی همراه میشود؛ بیآنکه لزومی داشته باشد و این روند را موجب تکرار، بیمحتوایی و کاهش اعتبار رسانهها دانست.
نشست خبری را خرج هر برنامهای نکنید؛ ارزش رسانه، خبرنگار، عکاس، سردبیر و مدیرمسئول زمانی برجسته میشود که نشستهای خبری در جایگاه درست خود برگزار شوند. این نشستها باید به محلی برای گفتوگو با تولیدکنندگان اصلی رویداد و حضور خبرنگاران تخصصی باشد، نه تریبونی برای روابط عمومیها و سخنگویان جشنوارهها.
امید است که روزی دوباره “هر چیز در جای خود قرار گیرد” و رسانهها بتوانند نقش اصیل و تخصصی خود را در نقد، تحلیل و آگاهیبخشی به جامعه بازیابند.