روابط ایران و جمهوری آذربایجان در طول دهههای گذشته مجموعهای از پیوندهای چندلایه بوده که ریشه آن تنها در جغرافیا خلاصه نمیشود. میراث فرهنگی، حافظه تاریخی و پیوندهای اجتماعی دو ملت، بستری فراهم کرده که تعاملات سیاسی و همکاریهای اقتصادی بر آن استوار شوند.
لایحه دو فوریتی «مقابله با انتشار محتوای خبری خلاف واقع در فضای مجازی» که به ناگاه در ۳۰ تیر از سوی رییسجمهور به مجلس ارسال شد، بازتاب گستردهای یافت و بسیاری آن را در تعارض آشکار با شعار «حق و عدالت» و وعدههای رییسجمهور، از جمله جریان آزاد اطلاعات، بهرهمندی از ظرفیت کارشناسان و صاحبنظران و صدای بیصدایان ارزیابی کردند.
سه کشور اروپایی و ایران در حالی به میز مذاکرات در استانبول بازگشتند که هر کدام دلایل خاص خود را برای آغاز مذاکرات دارند.
عبور از بحران آب ضرورتی اجتنابناپذیر است. اما آنچه این ضرورت را ممکن و مؤثر میسازد، نه صرفاً سیاستگذاری یا صرفهجویی، بلکه «عبور مشترک مردم و دولت» است. این بحران نه با مطالبهگری یکطرفه و نه با سرزنش متقابل، حل نخواهد شد.
تابستان گرم سال ۱۴۰۴ سپری میشود و مسوولان از کمبود آب، خشکسالی و گرمای بیسابقه در تهران و اغلب شهرهای کشور سخن میگویند و از مردم درخواست همکاری و کاهش مصرف آب را دارند.
در بزنگاه فعلی، که تنها چند هفته تا پایان ضربالاجل تعیینشده مکانیسم ماشه برای ایران باقی مانده، تعلل در آغاز گفتوگوهای سیاسی از هر سمت و به هر دلیلی، به زیان هر دو طرف ماجراست؛ مذاکراتی که باید بسیار پیشتر از این آغاز میشد.
جنگ ۱۲روزه و بهطور خاص وضعیت ایجادشده پس از جنگ، تحت هر عنوانی، اقتصاد ایران را در یکی از سختترین و مبهمترین دوران تاریخی خود در نیمقرن اخیر قرار داده است.
سازوکار ماشه یا «اسنپبک» تهدیدات گوناگونی برای ایران دارد و بنابراین سیاستهای متفاوتی برای وضعیت جدید باید در پیش گرفته شود.
در روزگاری که جامعه بیش از همیشه نیازمند بازاندیشی، گفتوگو و دیدن واقعیتهای پیچیده خود است، آثار هنری میتوانند نقش مهمی در تسهیل این فرآیند ایفا کنند. فیلم «پیرپسر» یکی از همین آثار است؛ روایتی تلخ، اما واقعی که تماشاگر را به تأمل درباره ریشههای خشونت، بحرانهای روانی و تأثیر نسلها بر یکدیگر دعوت میکند.
پیام های مردمی