پس از گذشت نزدیک به سه دهه از منازعات سیاسی دهه هفتاد، امروز بیش از هر زمان دیگری میتوان با نگاهی واقعبینانهتر، هم خطاهای خود را دید و هم از خطوط درست آن دوره دفاع کرد. تجربه این سالها نشان داده است که دفاع از ایران، همزمان نیازمند «اقتدار دفاعی» و «اصلاحات پایدار در حکمرانی داخلی» است؛ دو مولفهای که بدون یکدیگر نه امنیت میآفرینند و نه ثبات.
جرمانگاری انتشار محتوای بهاصطلاح «خلاف واقع» در بستری که هنوز تعریف دقیقی از حقیقت، روایت رسمی و دیدگاه انتقادی وجود ندارد، یعنی گسترش دایره مجازات و تهدید به سکوت.
اصفهان، این نگین فیروزهای ایران، که روزگاری نصف جهان خوانده میشد، امروز با بحرانی خاموش و عمیق دست و پنجه نرم میکند؛ بحرانی که برخلاف خشکی پرسر و صدای زایندهرود، در سکوت و زیر پای شهر در حال وقوع است.
لایحه دو فوریتی «مقابله با انتشار محتوای خبری خلاف واقع در فضای مجازی» که به ناگاه در ۳۰ تیر از سوی رییسجمهور به مجلس ارسال شد، بازتاب گستردهای یافت و بسیاری آن را در تعارض آشکار با شعار «حق و عدالت» و وعدههای رییسجمهور، از جمله جریان آزاد اطلاعات، بهرهمندی از ظرفیت کارشناسان و صاحبنظران و صدای بیصدایان ارزیابی کردند.
سه کشور اروپایی و ایران در حالی به میز مذاکرات در استانبول بازگشتند که هر کدام دلایل خاص خود را برای آغاز مذاکرات دارند.
عبور از بحران آب ضرورتی اجتنابناپذیر است. اما آنچه این ضرورت را ممکن و مؤثر میسازد، نه صرفاً سیاستگذاری یا صرفهجویی، بلکه «عبور مشترک مردم و دولت» است. این بحران نه با مطالبهگری یکطرفه و نه با سرزنش متقابل، حل نخواهد شد.
تابستان گرم سال ۱۴۰۴ سپری میشود و مسوولان از کمبود آب، خشکسالی و گرمای بیسابقه در تهران و اغلب شهرهای کشور سخن میگویند و از مردم درخواست همکاری و کاهش مصرف آب را دارند.
در بزنگاه فعلی، که تنها چند هفته تا پایان ضربالاجل تعیینشده مکانیسم ماشه برای ایران باقی مانده، تعلل در آغاز گفتوگوهای سیاسی از هر سمت و به هر دلیلی، به زیان هر دو طرف ماجراست؛ مذاکراتی که باید بسیار پیشتر از این آغاز میشد.
جنگ ۱۲روزه و بهطور خاص وضعیت ایجادشده پس از جنگ، تحت هر عنوانی، اقتصاد ایران را در یکی از سختترین و مبهمترین دوران تاریخی خود در نیمقرن اخیر قرار داده است.
پیام های مردمی