آنچه امروز در فضای عمومی و رسانهای کشور درباره بازار ارز و سیاستهای بانک مرکزی جریان دارد، بیش از آنکه بازتاب یک تحلیل اقتصادی دقیق باشد، حاصل درهمتنیدگی نااطمینانیهای سیاسی، بزرگنمایی رسانهای و انتظارات تورمیِ رهاشده است.
وقتی سخن از «مهد روانشناسی» به میان میآید، معمولاً نگاهها به سمت غرب؛ به فروید، یونگ و رفتارگرایان تمایل دارد. اما شاید زمان آن رسیده که نگاه را به شرق، و بهویژه، ایران، برگردانیم.
مسکو در فضای پساماشه در قامت شریک راهبردی تهران در حال ایفای نقش است. روسیه به عنوان عضو دایم شورای امنیت سازمان ملل متحد نه تنها بازگشت قطعنامههای شورای امنیت را به چالش میکشد که مشارکت راهبردی با ایران را رسما لازمالاجرا اعلام کرده است.
سالهای زیادی است که امارات متحده عربی از هر فرصتی، برای طرح ادعای بیاساس خود در مورد سه جزیره ایرانی تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی استفاده میکند. اما آنچه که تا حدودی تازگی دارد، تسری این رویکرد در نشستهای مشترکی است که شورای همکاری خلیج فارس یا اتحادیه عرب با دیگر بازیگران خارج از منطقه برگزار میکنند.
در یکی از صحنههای به یادماندنی کارتون آلیس در سرزمین عجایب، آلیس در برابر یک دوراهی میایستد و از گربهای که آنجا نشسته بود، میپرسد: «کدام راه را باید بروم؟» گربه در پاسخ میگوید: «بستگی دارد میخواهی به کجا برسی.» آلیس جواب میدهد: «نمیدانم.» گربه لبخندی میزند و میگوید: «پس فرقی ندارد کدام راه را انتخاب کنی؛ در هر صورت جایی خواهی رسید.»
در آستانه اعلام برنده جایزه صلح نوبل ۲۰۲۵، فهرست ۳۳۸ موردی شامل ۲۴۴ فرد و ۹۴ سازمان به عنوان نامزد، رکوردی قابل توجه در سالهای اخیر بوده است. در این میان، ترامپ با راهاندازی یک کمپین لابی گسترده و اعمال فشار و اظهارات جنجالی برای کسب این جایزه، تهدید کرده که در صورت ناکامی، این رویداد «توهینی بزرگ به آمریکا» محسوب میشود.
جنگ امروز دشمنان ایران تنها محدود به میدانهای نظامی نیست. جنگ فرهنگی و رسانهای مدتها است بنیان جامعه و اخلاق عمومی را هدف قرار داده است.
«موافقت نیم بند و تقدیر از نقش دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات برای او کافی بود تا بلافاصله پیروزمندانه جلوی دوربین ها حاضر شود و کار را تمام شده اعلام کند در حالیکه گزارشهایی حکایت از آن داشت که تیم نتانیاهو در صدد تماس با ترامپ بودند تا وی را متقاعد کنند پاسخ حماس را نپذیرد.»
در سالهای اخیر پدیدهای در فضای سیاسی و رسانهای کشور شکل گرفته است که من نام آن را «دولتستیزی» و گاهی «وزیرخارجهستیزی» میگذارم. به این معنا که هرگاه مشکلی در حوزه سیاست خارجی پیش میآید، بلافاصله انگشت اتهام به سمت دولت یا وزیر امور خارجه نشانه میرود؛ گویی تمام ناکامیها تنها محصول تصمیمات داخلی یا شیوه مذاکره مسئولان کشور است.
پیام های مردمی